1974 yılında fırlatılan AMSAT-OSCAR 7 (AO-7) amatör radyo uydusunun öngörülen ömrü yaklaşık beş yıldı. Bu azimli küçük uydu, 1981 yılına kadar çalışmayı başardı, ta ki bir pil arızası onun “ölü” olarak kabul edilmesine neden olana kadar. Ancak 2002 yılında yeniden hayata döndü.
Bu durumun en çok kabul gören açıklaması, uydudaki NiCd (Nikel-Kadmiyum) pil paketindeki hücrelerden birinin çok nadir bir şekilde “açık devre” olacak şekilde kısa devre yapmasıydı — bu da uydunun (aralıklı olarak) güneş panelleriyle çalışmasına olanak tanıdı.
Yakın zamanda yayınlanan bir videoda AO-7’nin yapısı, çalışma şekli, devre dışı kalışı ve sonrasında yeniden faaliyete geçişi ele alınıyor. Ayrıca yakın zamanda yapılan bir QSO (doğrudan radyo teması) da gösteriliyor. Bu uydunun üzerindeki güneş panelleri, maksimum ışık altında toplamda yalnızca 14 watt güç üretebiliyordu; bu değer zamanla 10 watt’a düştü — yani oldukça sınırlı bir enerji bütçesiyle çalışıyor. Uydunun tamamı, bir bodrum katının bölünmüş bir kısmından oluşturulan “temiz oda”da monte edildi ve bileşenleri dünya çapındaki AMSAT gönüllüleri tarafından üretildi. Üzerinde iki radyo aktarıcısı bulunuyor: 2 metrede çalışan Mode A ve 10 metrede çalışan Mode B, ayrıca dördü de aktif olan dört işaret vericisi (beacon) bulunuyor; yalnızca 13 cm’lik beacon, uluslararası bir antlaşmadan dolayı pasif durumda.
Dünya merkezli düşük yörünge (LEO – 1.447 ile 1.465 km arasında) konumunda yer alan AO-7’nin 50 yıl sonra hâlâ büyük ölçüde çalışır durumda olması gerçekten şaşırtıcı. Bu başarının büyük kısmı, uydunun Dünya’nın manyetik alanını hizalanmak için mıknatıslarla akıllıca kullanması ve dönüşünü korumak için fotonların etkisinden yararlanması sayesinde. Bu pasif kontrol mekanizması ve görece yüksek irtifası sayesinde, AO-7’nin güneş panelleri yeterli gücü üretmeye devam ettikçe süresiz olarak çalışabileceği öngörülüyor. Ve tüm bunlar, bir NiCd pilin çok sıra dışı bir şekilde arızalanması sayesinde mümkün oldu.
